Mêrë

Mêrë
ind’all’àrië abbapatë dë la mêtàinë
quênnë òndë pëd’òndë
addëvìëndë cchjù chjarë du trëcchjainë
e rëdd’acquë tò scòrrënë
ind’a la làuscë ind’a lê mùsëchë
ind’o addòërë
e sscióchënë chë ll’êngëlë
pènzë ca tàuuë si nu stùëzzë dë cìëlë
cadàutë ndèrrë
addó lìëggë së móvënë rëdd’ênëmë
e mmèzz’a rë nnùvëlë
nên allàssënë stêmbàiscë.
Ind’o ràisë frìsckë dë la statë
ind’a cussë lùëchë sènz’a chëmbàinë
dә zucchërë e dë ngìënzë
m’êmmènghë e nêtênnë më pèrdë.
Lëndênë da la ràipë
sòtt’o sòëlë mënunnë
më në scórdë du munnë
e ndra rë llêmië dë rëdd’acquë
rëspàirë l’ètèrnëtà.


Mare

Mare
nell’aria assopita del mattino
quando onda su onda
ti inazzurri
e le tue acque scorrono
in luce in melodia in fragranza
e giocano con gli angeli
penso che sia un pezzo di cielo
caduto in terra
dove leggere si muovono le anime
e tra le nuvole
non lasciano impronte.
Nel sorriso fresco dell’estate
in questo spazio infinito
di zucchero e incenso
mi tuffo e nuotando mi perdo.
Lontano dalla riva
sotto il sole bambino
dimentico il mondo
e tra cupole d’acque
respiro l’eternità.


Mimmo Amato, «Chjêngarèddërë», Lit. Minervini & C., Molfetta, 2005


22/04/2014